Περάσανε ήδη 7 μήνες που ο δρόμος μου με έφερε στο εξωτερικό. Είναι μια καλή στιγμή πιστεύω να γυρίσω και να κοιτάξω λίγο πίσω. Να δώ τι έγινε. Να δώ αν άξιζε.
...
Στην Ελλάδα το πάλεψα πολύ, πάρα πολύ. Δούλευα απο τα 18 μου, στην αρχή σε απλές δουλειές όπως όλοι μας. Clubs, καφετέριες κτλ. Η κλίση μου όμως πάντα ήτανε η επικοινωνία, για αυτό και βρέθηκα στο χώρο του ραδιοφώνου το 1990. Μεγάλη μου αγάπη τα media, πολλά όνειρα και γεμάτος ενέργεια. Έτσι κάπως θυμάμαι το εαυτό μου μέχρι το 2000 περίπου. Εκεί αρχίσανε τα όνειρα να ξεφτίνουνε και η μποτίλια με την ενέργεια να δείχνει τον δείκτη όλο και πιο χαμηλά. Προσπάθησα να κάνω καινούργια πράγματα, καινοτόμα, ιδέες που είχανε να προσφέρουνε. Όχι στο προσωπικό οικονομικό μου όφελος αλλα και στην τοπική κοινωνία. Έψαξα πολύ να βρώ ανθρώπους οι οποίοι θα μπορούσανε να εκτιμήσουνε αυτές τις ιδεές. Στην αρχή κάτι κατάφερα αλλά στην συνέχεια αντιμετώπισα αυτό που πολλοί σαν και εμένα βρήκανε μπροστά τους, το «ωχ, μορέ αδερφέ». Άρχισα να το ακούω όλο και περισσότερο, στην αρχή δεν το έδωσα σημασία, αλλά όταν τα χρόνια άρχισανε να περνάνε τότε το «ωχ μορέ αδερφέ» έγινε το μεγαλύτερο μου πρόβλημα.
Αυτός ήτανε και ο λόγος που με έκανε να στραφώ κάπου αλλού. Στην περίφημη «Ευρωπαική Ένωση». Νόμιζα πως κάνοντας τις προτάσεις μου σε κάποιο φορέα που θα μπορέσει να με φέρει σε επαφή με την Ευρωπαική Ένωση οι ιδέες μου θα γινόντουσαν αποδεκτές με την ανάλογη εκτίμηση. Στην προσπάθεια μου αυτή γνώρισα και άλλους ανθρώπους που είχανε την ίδια δίψα με εμένα. Άνθρωποι που γίνανε φίλοι μου, μετά συνεργάτες μου και τέλος αδέρφια μου. Μαζί πήγαμε τότε σε έναν Δήμο της Θεσσαλονίκης για να καταθέσουμε τις προτάσεις μας και την επιθυμία μας να δουλέψουμε πάνω σε αυτές. Όταν ακούσανε τις προτάσεις μας τις δεχθήκανε με άκρατο ενθουσιασμό. Η χαρά μας ήτανε απερίγραπτη, λέγαμε πως επιτέλους θα κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα. Δεν είχαμε όμως καταλάβει γιατί οι τοπικοί άρχοντες-κράτος δείξανε τόσο ενθουσιασμό. Το καταλάβαμε στην συνέχεια όταν ήδη έχοντας επενδύσει απο το προσωπικό μας κουμπαρά ότι έιχε αυτός μέσα, βρεθήκαμε εκτός έργου διότι δεν είχα καταλάβει τι μου ζητούσε ο Δημαρχάκος όταν μου έλεγε πως ήθελε να παντρέψει την κόρη του.
Αυτή ήτανε και η μεγαλύτερη μου ζημιά που είχα πάθει στην Ελλάδα. Οικονομική αλλά και ψυχολογική. Απο εκεί και πέρα προσπάθησα να μαζέψω τα κομμάτια μου και να συνέλθω. Να κάνω ένα νέο ξεκίνημα. Ήδη οι καταστάσεις είχανε αρχίσει να αλλάζουνε στην Ελλάδα, σιγά-σιγά το σήμερα της Ελληνικής οικονομίας-κοινωνίας είχε αρχίσει να φαίνεται. Το προσπάθησα, το προσπάθησα πάρα πολύ, άρχισα να κάνω πάλι δουλείες που έφτιαχνα πριν 15 χρόνια σαν πιτσιρικάς. Άρχισα να ξεχνάω ποιός είμουνα, άρχισα να χάνω την αξιοπρέπεια μου αλλά και την αυτοεκτίμηση μου. Το σημείο μηδέν έφτασε όταν πλέον δεν είχα λεφτά για να πάρω στα παιδιά μου γάλα. Εκεί θόλωσα, έσκασα μέσα μου και κατέρευσα. Απο και πέρα μένεις σε ένα είδος «κόματος» και ή σηκώνεσαι στα πόδια σου και ξεκινάς ή μένεις εκεί κάτω και πεθαίνεις.
Σηκώθηκα, και πήρα την απόφαση να φύγω. Να φύγω όσο πιο μακριά μπορούσα. Ήρθα στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο «χάος», στην «τρέλα» όπως κάποιοι χαρακτιρίζουνε αυτό τον τόπο. Όταν ήρθα εδώ είχα ξεχάσει ποιός είμουνα και είχα την διάθεση να δουλέψω σε οτιδήποτε ακόμη και τις βρωμιές απο τους δρόμους να μάζευα δεν θα με πείραζε. Όταν όμως άρχισα να συμπληρώνω το βιογραφικό μου με όλα αυτά που έχω κάνει, τότε ήτανε σαν να είχα τον εαυτό μου μπροστά και να μου δίνει δυνατές σφαλιάρες. Έλεγα, εγώ τα έκανα όλα αυτα; Το ίδιο αναρωτηθήκανε και όσοι με ενθουσιασμό κοιτούσανε το βιογραφικό μου. Δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα απο όλα αυτά τα οποία είμουνα διαθετιμένος να κάνω. Μέσα σε 2 μήνες βρέθηκα σε μια απο τις μεγαλύτερες και πιο δυνατές εταιρίες στην Αμερική. Πλήρωνομαι για όλα αυτά που γνωρίζω και κάνω. Ακούω κάθε εβδομάδα το «ευχαριστώ» απο το big boss, κάτι που μέχρι τώρα δεν έχω συνηθίσει, όπως δεν έχω συνηθίσει το γεγονός οτι υπάρχει ένας τραπεζικός λογαριασμός στο όνομα μου και κάθε 15 μέρες εμφανίζονται λεφτά χωρίς να χρειάζεται να πάω στο αφεντικό και να τον ρωτήσω πότε θα πληρωθώ. Η ζωή μου άλλαξε εντελώς νοιώθω επιτέλους ικανός να φροντίσω την οικογένεια μου. Αλλά πάνω απο όλα νοιώθω ικανός να εξελιχθώ.
Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσει το μέλλον. Παγκοσμίως η κατάσταση δεν είναι και πάρα πολύ καλή. Όμως για όλους αυτούς που σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό και μπορεί να έχουνε τους ενδιασμούς τους έχω ένα πράγμα να τους πώ. Μην μασάτε είμαστε Έλληνες και όπου και να μας ρίξουνε απο τις στέπες του Καζακσταν μέχρι την Wall Street θα τα καταφέρουμε. Αρκεί να μην έχουμε απο πάνω μας όλα αυτά τα υποκείμενα που διαχειριζόντουσαν την εξουσιά και τον πλούτο της Ελλάδας όλα αυτά τα χρόνια. Αυτούς που αναγκάσανε πολλούς σαν και εμένα να φύγουνε και να προσφέρουνε τις υπηρεσίες τους σε ξένες χώρες. Αυτούς που τώρα έχοντας αφαιμάξει την χώρα τόσα χρόνια αφαιμάζουν τον Ελληνικό λαό.
ΙΚ...
Στην Ελλάδα το πάλεψα πολύ, πάρα πολύ. Δούλευα απο τα 18 μου, στην αρχή σε απλές δουλειές όπως όλοι μας. Clubs, καφετέριες κτλ. Η κλίση μου όμως πάντα ήτανε η επικοινωνία, για αυτό και βρέθηκα στο χώρο του ραδιοφώνου το 1990. Μεγάλη μου αγάπη τα media, πολλά όνειρα και γεμάτος ενέργεια. Έτσι κάπως θυμάμαι το εαυτό μου μέχρι το 2000 περίπου. Εκεί αρχίσανε τα όνειρα να ξεφτίνουνε και η μποτίλια με την ενέργεια να δείχνει τον δείκτη όλο και πιο χαμηλά. Προσπάθησα να κάνω καινούργια πράγματα, καινοτόμα, ιδέες που είχανε να προσφέρουνε. Όχι στο προσωπικό οικονομικό μου όφελος αλλα και στην τοπική κοινωνία. Έψαξα πολύ να βρώ ανθρώπους οι οποίοι θα μπορούσανε να εκτιμήσουνε αυτές τις ιδεές. Στην αρχή κάτι κατάφερα αλλά στην συνέχεια αντιμετώπισα αυτό που πολλοί σαν και εμένα βρήκανε μπροστά τους, το «ωχ, μορέ αδερφέ». Άρχισα να το ακούω όλο και περισσότερο, στην αρχή δεν το έδωσα σημασία, αλλά όταν τα χρόνια άρχισανε να περνάνε τότε το «ωχ μορέ αδερφέ» έγινε το μεγαλύτερο μου πρόβλημα.
Αυτός ήτανε και ο λόγος που με έκανε να στραφώ κάπου αλλού. Στην περίφημη «Ευρωπαική Ένωση». Νόμιζα πως κάνοντας τις προτάσεις μου σε κάποιο φορέα που θα μπορέσει να με φέρει σε επαφή με την Ευρωπαική Ένωση οι ιδέες μου θα γινόντουσαν αποδεκτές με την ανάλογη εκτίμηση. Στην προσπάθεια μου αυτή γνώρισα και άλλους ανθρώπους που είχανε την ίδια δίψα με εμένα. Άνθρωποι που γίνανε φίλοι μου, μετά συνεργάτες μου και τέλος αδέρφια μου. Μαζί πήγαμε τότε σε έναν Δήμο της Θεσσαλονίκης για να καταθέσουμε τις προτάσεις μας και την επιθυμία μας να δουλέψουμε πάνω σε αυτές. Όταν ακούσανε τις προτάσεις μας τις δεχθήκανε με άκρατο ενθουσιασμό. Η χαρά μας ήτανε απερίγραπτη, λέγαμε πως επιτέλους θα κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα. Δεν είχαμε όμως καταλάβει γιατί οι τοπικοί άρχοντες-κράτος δείξανε τόσο ενθουσιασμό. Το καταλάβαμε στην συνέχεια όταν ήδη έχοντας επενδύσει απο το προσωπικό μας κουμπαρά ότι έιχε αυτός μέσα, βρεθήκαμε εκτός έργου διότι δεν είχα καταλάβει τι μου ζητούσε ο Δημαρχάκος όταν μου έλεγε πως ήθελε να παντρέψει την κόρη του.
Αυτή ήτανε και η μεγαλύτερη μου ζημιά που είχα πάθει στην Ελλάδα. Οικονομική αλλά και ψυχολογική. Απο εκεί και πέρα προσπάθησα να μαζέψω τα κομμάτια μου και να συνέλθω. Να κάνω ένα νέο ξεκίνημα. Ήδη οι καταστάσεις είχανε αρχίσει να αλλάζουνε στην Ελλάδα, σιγά-σιγά το σήμερα της Ελληνικής οικονομίας-κοινωνίας είχε αρχίσει να φαίνεται. Το προσπάθησα, το προσπάθησα πάρα πολύ, άρχισα να κάνω πάλι δουλείες που έφτιαχνα πριν 15 χρόνια σαν πιτσιρικάς. Άρχισα να ξεχνάω ποιός είμουνα, άρχισα να χάνω την αξιοπρέπεια μου αλλά και την αυτοεκτίμηση μου. Το σημείο μηδέν έφτασε όταν πλέον δεν είχα λεφτά για να πάρω στα παιδιά μου γάλα. Εκεί θόλωσα, έσκασα μέσα μου και κατέρευσα. Απο και πέρα μένεις σε ένα είδος «κόματος» και ή σηκώνεσαι στα πόδια σου και ξεκινάς ή μένεις εκεί κάτω και πεθαίνεις.
Σηκώθηκα, και πήρα την απόφαση να φύγω. Να φύγω όσο πιο μακριά μπορούσα. Ήρθα στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο «χάος», στην «τρέλα» όπως κάποιοι χαρακτιρίζουνε αυτό τον τόπο. Όταν ήρθα εδώ είχα ξεχάσει ποιός είμουνα και είχα την διάθεση να δουλέψω σε οτιδήποτε ακόμη και τις βρωμιές απο τους δρόμους να μάζευα δεν θα με πείραζε. Όταν όμως άρχισα να συμπληρώνω το βιογραφικό μου με όλα αυτά που έχω κάνει, τότε ήτανε σαν να είχα τον εαυτό μου μπροστά και να μου δίνει δυνατές σφαλιάρες. Έλεγα, εγώ τα έκανα όλα αυτα; Το ίδιο αναρωτηθήκανε και όσοι με ενθουσιασμό κοιτούσανε το βιογραφικό μου. Δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα απο όλα αυτά τα οποία είμουνα διαθετιμένος να κάνω. Μέσα σε 2 μήνες βρέθηκα σε μια απο τις μεγαλύτερες και πιο δυνατές εταιρίες στην Αμερική. Πλήρωνομαι για όλα αυτά που γνωρίζω και κάνω. Ακούω κάθε εβδομάδα το «ευχαριστώ» απο το big boss, κάτι που μέχρι τώρα δεν έχω συνηθίσει, όπως δεν έχω συνηθίσει το γεγονός οτι υπάρχει ένας τραπεζικός λογαριασμός στο όνομα μου και κάθε 15 μέρες εμφανίζονται λεφτά χωρίς να χρειάζεται να πάω στο αφεντικό και να τον ρωτήσω πότε θα πληρωθώ. Η ζωή μου άλλαξε εντελώς νοιώθω επιτέλους ικανός να φροντίσω την οικογένεια μου. Αλλά πάνω απο όλα νοιώθω ικανός να εξελιχθώ.
Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσει το μέλλον. Παγκοσμίως η κατάσταση δεν είναι και πάρα πολύ καλή. Όμως για όλους αυτούς που σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό και μπορεί να έχουνε τους ενδιασμούς τους έχω ένα πράγμα να τους πώ. Μην μασάτε είμαστε Έλληνες και όπου και να μας ρίξουνε απο τις στέπες του Καζακσταν μέχρι την Wall Street θα τα καταφέρουμε. Αρκεί να μην έχουμε απο πάνω μας όλα αυτά τα υποκείμενα που διαχειριζόντουσαν την εξουσιά και τον πλούτο της Ελλάδας όλα αυτά τα χρόνια. Αυτούς που αναγκάσανε πολλούς σαν και εμένα να φύγουνε και να προσφέρουνε τις υπηρεσίες τους σε ξένες χώρες. Αυτούς που τώρα έχοντας αφαιμάξει την χώρα τόσα χρόνια αφαιμάζουν τον Ελληνικό λαό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου